Qingdao reloaded

Αναρωτιέμαι αν μετά από δέκα, είκοσι χρόνια θα θυμάμαι ακόμα σε ποια μέρη είχα πάει στη χώρα αυτή της μεγάλης (μου) περιπέτειας. Αν θα θυμάμαι π.χ. ότι πήγα στο Qingdao και έτρωγα παγωτό μες στη παγωνιά. Ότι περπατούσα στην παραλία του χαζεύοντας κύματα και ουρανοξύστες, άμμο και γλαροπούλια. Τις ανηφόρες του, τα γκρίζα σύννεφά του, τις μανόλιες στο Zhongshan park. Το χόστελ και τις Κινεζούλες, το ψεύτικο φρούτο, το ρολόι δίπλα στο σταθμό, την κούραση της ανάβασης στο βουνό Lao. Το πανηγύρι κοντά στο εργοστάσιο μπύρας, τις βόλτες πάνω-κάτω, το παγκάκι και την Κινεζούλα που σπούδαζε ιατρική, το πόσο κρύο έκανε…

Πόσες αναμνήσεις μπορεί να σου φέρει στην επιφάνεια η μυρωδιά; Ένα σαπούνι που αγόρασα στην πόλη αυτή με πάει πίσω κάθε φορά που το χρησιμοποιώ. Στο Qingdao, που επισκέφτηκα στη γιορτή των Νεκρών, το Qingming festival, αρχές Απρίλη, 2015 άραγε; Έχω ήδη πια ξεχάσει. Εκείνη την μέρα τρώνε τα αγαπημένα φαγητά των οικείων νεκρών. Μια γυναίκα έκαιγε χαρτιά μέσα σ’ ένα κύκλο για να τιμήσει τους νεκρούς το σούρουπο. Παλιότερα έκαιγαν χαρτιά με λόγια που θα ήθελαν να μεταφέρουν στους αγαπημένους τους νεκρούς. Με φλόγες και στάχτες, έτσι φτάνουν οι λέξεις στον Άδη.