Για να γράψω ένα κείμενο χρειάζεται έμπνευση. Προσπαθώ, λοιπόν, να φτιάξω τις ιδανικές συνθήκες-όχι δε χαμηλώνω τα φώτα, ούτε ανάβω κεριά- ακούω όμως μουσική. Χρειάζεται για να με ταξιδέψει στα βουνά, στα σύννεφα που ζωγραφίζουν τον ουρανό, για να επαναφέρω στη μνήμη τον δροσερό αέρα του χωριού μου. Για να ταξιδέψετε και σεις μαζί μου στην Ελάτη και να νιώσετε την ομορφιά ενός ροδοδάχτυλου πρωινού.
Την Άνοιξη τα λιβάδια είναι γεμάτα μαργαρίτες, τα δέντρα όλα πράσινα, το φως καθαρό, το σούρουπο έρχεται ευωδιάζοντας κι η «νύχτα γυμνή στο μπαλκόνι»*. Οι όμορφες γλυκές πλανεύτρες βραδιές του Μάη.
Το Καλοκαίρι είναι των Παιδιών. Επιτέλους, είμαστε στο βουνό, τρέχουμε ελεύθερα στα λιβάδια, στις αυλές, πέφτουμε και ματώνουν τα γόνατά μας, μυρίζει καλαμπόκι ψημένο, κάνουμε ποδήλατο, πάμε στις κούνιες, σκαλίζουμε τα χώματα, ξεκολλάμε ρετσίνι απ’ τα πεύκα, μαζεύουμε κουκουνάρια και το βράδυ κοιμόμαστε χορτάτοι παιχνίδι.
Τα παιδιά στο βουνό μεγαλώνουν γρήγορα, είναι η ευεργεσία της φύσης στην αυθόρμητη αθωότητα.
Το Φθινόπωρο της βροχής έρχεται με «νερένιες κλωστές να τυλίγουν το βουνό, κι η ανέμη της βροχής ατέλειωτα γυρίζει, με πορφυρές ανταύγειες στις πέτρες και τα δέντρα»*, οι ομίχλες κατεβαίνουν το βουνό και το ξημέρωμα ο Γκαίτε συλλαμβάνει τον Φάουστ υπό αστραπή.
Το Χειμώνα στην Ελάτη «ακούς» την ησυχία του χιονιού που καλύπτει τα πάντα. Το πρώτο βράδυ ξαστεριάς βλέπεις τη φωτεινή νύχτα. Αν έχει πανσέληνο τότε καταλαβαίνεις το χιόνι που ασημίζει. Κρύσταλλα αντανακλούν το ασημένιο φως στο βαθύ μπλε του ουρανού.
Την έμπνευση τελικά για το παρόν κείμενο εκκίνησε ένα τραγούδι για μια Σειρήνα*, ένα τραγούδι που χρόνια τώρα ακούγεται ανάμεσα από τα θροΐσματα των φύλλων σ’ ένα βουνό που εύχομαι να παραμείνει μαγικό.
ΥΓ. * Στίχος από χαϊκού
*Από το ποίημα του Ηλία Κεφάλα «Στην Ελάτη υπό βροχή», από τη συλλογή Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε, εκδ. Ροές.
*This Mortal Coil, Song to the Siren
razzrania 